Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Η ΙΔΑΝΙΚΉ ΗΓΟΥΜΈΝΗ


ταν Φωκάς εχε νέβει στήν ατοκρατορία (602-610), πολύ αμα χύθηκε. νας γιος μοναχός πό τήν Κωνσταντινούπολη, γογγύζοντας γιά ατές τίς μότητες, παραπονέθηκε στό Θεό, μέ τήν παρρησία πού εχε ξαιτίας τς πλότητος του: « Κύριε, επε, γιατί δωσες τέτοιο βασιλιά στό λαό Σου; » κουσε μιά φωνή πού τοεπε: « Γιατί δέν μπόρεσα νά βρχειρότερο ».!
Ατό τό διήγημα μς δείχνει τι οβλέψεις τοΘεοδέν συνδυάζονται πάντα μέ τίς δικές μας βλέψεις. Θεός θέλει μόνο τήν σωτηρία μας νῶ ἐμείς κοιτάζουμε ς πί τό πλεστον μόνο τό βόλεμά μας καί νά κάνουμε τό δικό μας θέλημα. !
Δέν κάνουμε παινιγμό στήν γουμένη μας, ἡ ὁποία εναι περάνω πάσης ποψίας. πλς νά ξέρουμε τι χουμε τόν προϊστάμενο που ξίζουν οἱ ἁμαρτίες μας.!
Σατόν πού χει καθαρισθεῖ ἀπό τά πάθη του, κάθε γούμενος τοταιριάζει. ντίθετα, ποιος κυριεύεται πό τά πάθη δέν μπορεί νά ποταχτεσέ κανένα γούμενο. Πάντα χει κάτι νά κρίνει καί μοιάζει μέ τόν μοναχό πού βλέπουμε στήν ξς στορία:!
νας δελφός επε σνα μεγάλο γέροντα: « ββ, θά θελα νά βρῶ ἕνα γέροντα πού μέ βολεύει καί νά πεθάνω μαζί του». Ὁ ἀββς τολέει: «Πώ πώ ! Ατή εναι μιά καλή ναζήτηση, κύριε ! » λλά μοναχός νομίζει τι καλά μίλησε καί δέν δωσε προσοχή στήν πάντηση τοΓέροντα. Βλέποντας Γέροντας τι ὁ ὑποτακτικός δέν καταλαβαίνει τι τόν κοροϊδεύει, τολέει: « Λοιπόν, άν βρες να γέροντα σύμφωνα μέ τό θέλημά σου, θέλεις νά μείνεις μαζί του; » «Ναί, παντάει ὁ ὑποτακτικός, κριβς ατό θέλω. » γέροντας τολέει: « Μήπως δέν εναι γιά νά κολουθες τό θέλημα τογέροντα λλά νά κολουθεατός τό δικό σου, καί νά χεις τήν συχία σου; » Τότε ὁ ἀδελφός κατάλαβε τί επε καί γονάτισε κάτω λέγοντας: « Συγχώρεσέ με, πίστευα τι λεγα κάτι καλό νδέν εναι τσιI
Στό πρόσωπο τς γουμένης, πρέπει νά βλέπουμε τόν Χριστόν ὁ Ὁποος ποιεκαί μιλεδιά μέσου ατς. Εναι πως εκόνα, στήν ποία εναι παρών Χριστός. άν εκόνα εναι χαλασμένη καί μαυρισμένη πό τήν πολυκαιρία, δέν χει σημασία! θεία Χάρις πάντα κοινωνεται διά μέσου ατς τς εκόνος, γιά ποιον προσεύχεται μέ πίστη μπροστά της.!

Μπορομε νά πομε τό διο γιά τό Εαγγέλιο. άν να εαγγέλιο χει σχισμένες καί λερωμένες σελίδες, ἤ ἀκόμα καί τυπογραφικά λάθη, δέν παύει νά εναι Λόγος τοΘεο.!
λλο παράδειγμα : τό νά προσεύχεται κανείς μέ μεταχειρισμένο καί βρώμικο κομποσχοίνι μέ καινούργιο, δέν λλάζει τίποτα στήν ξία τς προσευχς.!
να τελευταο παράδειγμα: άν ὁ ἱερέας φοράει μπαλωμένα μφια, άν εναι λίγο βαρύκοος προφέρει δέξια τίς εχές, ποιά σημασία χει;!
ποια βλέπει μόνο ατές τίς νθρώπινες δυναμίες καί τέλειες στό πρόσωπο τς γουμένης, τοῦ ἱερέως, στίς εκόνες κλπ... δέν θά προοδεύσει ποτέ στή πνευματική ζωή καί θά μείνει μοναχή μόνο μέ τό ράσσο.!
Μετά πό ατές τίς πιπλήξεις, λλη μία στορία, παρηγοριτική γιά μς πού εμαστε τόσο εαίσθητοι καί εθικτοι:!
Ρώτησα να γέροντα: Πάτερ, άν βρεθελίγο πό τό πνεμα τοΘεομέσα σναν νθρωπο, δέν θά σωθεῖ ἐκείνες τίς μέρες; Μοῦ ἀπάντησε: «Ναί. Δέν κουσες τί επε Προφτης: «Οτως λέγει Κύριος· ν τρόπον ερεθήσεται ρώξ ν τβότρυϊ καί ροσι· μή λυμήνατόν, τι ελογία στίν ν ατ, οτως ποιήσω νεκεν τοδουλεύοντός μοι, τούτου νεκεν ομή πολέσω πάντας. » («Οτω λέγει Κύριος· «καθώς ταν ερίσκηται γλεκος ες τήν σταφύλην καί λέγουν μή καταστρέφς, διότι εναι ελογία ες ατήν’, οτθά κάμω πρός χάριν τοδούλου μου, διά νά μή ξολοθρεύσω τό σύνολον»). (σαϊα 65, 8).I
«κείνες οἱ ἡμέρες» εναι ατές τς πνευματικς λλείψεως πού ζομε σήμερα. !
!
ρχιμ. Κασσιανός

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

« Ἕνας Θεός πού προπορεύεται ἡμῶν »


Kaθῶς οἱ Ἰσραηλίτες ἔβλεπαν ὅτι ὁ Μωϋσής καθυστεροῦσε νά κατέβει ἀπό τό Ὄρος, ζήτησαν ἀπό τόν Ἀαρών: «ἀνάστηθι καί ποίησον ἡμῖν θεούς, οἱ προπορεύσονται ἡμῶν· ὁ γάρ Μωϋσής οὗτος ὁ ἄνθρωπος, ὅς ἐξήγαγεν ἡμᾶς ἐκ γῆς Αἰγύπτου, οὐκ οἴδαμεν τί γέγονεν αὐτῷ» (Ἐξ. λβ́ 1). Ὁ Ἀαρών τούς ἔφτιαξε, λοιπόν, ἕναν «μόσχο χωνευτό» (Ἐξ. λβ́ 4), ἕνα εἴδωλο, σάν τούς θεούς τῶν ἄλλων ἐθνῶν. Ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἄναψε ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ "σκληροτρά- χηλου" λαοῦ, ὄχι ἐξαιτίας τοῦ αἰτήματός τους νά ἔχουν ἕναν ὁρατό Θεό ἁπτό καί καταληπτό, ἀλλά ἐξαιτίας τοῦ εἰδώλου που κατασκεύασαν.
Metά ἀπό αἰώνες, ὁ Κύριος ὁ Θεός μας πραγματοποίησε ἐπιτέλους αὐτό τό αἴτημα μέ τήν Ἐνσάρκωσή Του καί χαμη- λώνοντας στό δικό μας ἐπίπεδο, προκει- μένου νά μᾶς ὑψώσει στό ἐπίπεδο τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε ἕνας Θεός πού προπορεύεται. «Ὅ ἦν ἀπ̉ ἀρχῆς, ὅ ἀκηκόαμεν, ὅ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς», λέγει ὁ Ἀπόστολος Ἰωάννης στήν πρώτη του ἐπιστολή (Ά Ἰωάν. 1,1).
Σωτῆρας μας ἀνέλαβε ὅλες τίς ἀδυναμίες μας καί φορτώθηκε τίς ἁμαρτίες μας. Ὅταν ἀρρωσταίνουμε, ξέρουμε νά συμπάσχουμε μέ τούς ὑπολοίπους ἀρρώστους, ἐνώ ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ποτέ δέν ἔχει ἀσθενήσει, γνωρίζει ἀφηρημένα τήν ἀσθένεια. Ὁ Θεός μας, λοιπόν, δέν εἶναι μόνο ἕνας Θεός πού προπορεύεται, ἀλλά εἶναι καί ἐλεήμων, καθώς μέ τήν ἐνσάρκωσή Του, δοκίμασε ὅλους τούς ἀνθρώπινους πόνους. «Ἐπιστρέψατε καί ἴδετε εἰ ἐστίν ἄλγος κατά τό ἄλγος μου, ὅ ἐγεννήθη» (Θρήνοι Ἰερεμίου ά 12).
«στεγάζων ἐν ὕδασι τά ὑπερώα αὐτοῦ, ὁ τιθείς νέφη τήν επίβασιν αὐτοῦ, ὁ περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων» (Ψαλμοί 104, 3), εἶναι μερικές ἀπό τίς εἰκόνες πού ἐκφράζουν τήν ∆όξα καί τήν Λαμπρότητα τοῦ Ὑψίστου, κατά τήν Ταπείνωσή Του «κεκοπιακώς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπί τῇ πηγῇ» (Ἰωάν. δ́ 6).
Τί παραπάνω θά μποροῦσε νά κάνει ὁ Χριστός γιά ἐμᾶς; Πώς θά μποροῦσε νά ἐκφράσει καί νά δείξει περισσότερο τήν ἀπέραντη Ἀγάπη Του γιά τό πλάσμα Του; «Τίς Θεός ὥσπερ σύ; ἐξαίρων ἀνομίας καί ὑπερβαίνων ἀσεβείας τοῖς καταλοίποις τῆς κληρονομίας αὐτοῦ καί οὐ συνέσχεν εἰς μαρτύριον ὀργήν αὐτοῦ, ὅτι θελητής ἐλέους ἐστίν (Μιχ. ζ́ 18).
κόμα καί ἄν ὁ Χριστός δέν εἶναι πιά ὁρατά ἐνσαρκωμένος ἀνάμεσά μας, Τόν βλέπουμε στίς Ἅγιες Εἰκόνες Του καί Τόν κοινωνοῦμε μέσω τῶν Τιμίων ∆ώρων, ὑπό τήν μορφή ἄρτου καί οἴνου, ἔχοντας ὑπόψιν τίς ἀδυναμίες μας καί ἀναμέ- νοντας τήν ἔνδοξη ἐπιστροφή Του, ὅπου θά Τόν βλέπουμε αἰωνίως στήν ἀνθρώπινη φύση Του καί ὅπου ἡ ἀνθρώπινη φύση μας, θά ἀπελευθερωθεῖ ἀπό ὅλα τά ἐμπόδια καί θά θεωθεῖ.
Ἀρχιμανδρίτης Κασσιανός 

ΜΉΝΥΜΑ ΤΗΣ ΓΈΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΎ

  Οι Ισραηλίτες ζήτησαν έναν «Θεό που να περπατάει», καθώς τα άλλα έθνη είχαν θεούς από ξύλο και πέτρα. Εκείνοι, όμως, είπαν στον Ααρών: « (...