«Ἡ τιμή πρός τούς Ἁγίους»

«Ἡ τιμή πρός τούς Ἁγίους»

Τί εἶναι ἕνας ἅγιος καί γιατί τόν τιμοῦμε; Σέ αὐτές τίς ἐρωτήσεις θά προσπαθήσω νά ἀπαντήσω παρακάτω.

Ἕνας ἅγιος εἶναι, οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, ἕνας τέλειος χριστιανός, πού ἔχει φθάσει μέχρι τήν κορυφή. Στόν ἅγιο, τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ μπόρεσε νά πραγματοποιηθῆ τέλεια, σύμφωνα μέ τήν ὑποχρέωση πού ἔχει κάθε ἄνθρωπος. Βέβαια, ὅλοι ὅσοι βαπτίζονται, καλοῦνται ἀπό τόν Θεό στήν ἁγιότητα, λίγοι ὅμως φθάνουν ἐκεί, καθῶς διάγουν μιά μέτρια χριστιανική ζωή. Παρόλ ̓ αὐτά, τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ θά ἐκδηλωθῆ σ ̓ αὐτούς καί τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θά μπορέσουν νά σωθοῦν καί ἐκείνοι.

Πῶς ἀναγνωρίζουμε ἕναν ἅγιον; Ἀπό τήν ὀρθή του πίστη καί τήν ἀκεραία ζωή του, κάτι πού γενικά ἐκδηλώνεται ἤδη ἀπό τοῦτη τήν ζωή, μέ θαύματα καί ὑπερφυσικά σημεία.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη πού μαρτυρᾶ τήν ἁγιότητα ἑνός ἀνθρώπου. Ἀρχικά, οἱ πιστοί ἀρχίζουν νά τόν εὐλαβοῦνται καί στήν συνέχεια, ἡ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβεβαιώνει τήν τιμή πρός τό πρόσωπό του. Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή, δέν προσευχόμαστε πλέον γιά τήν σωτηρία αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά δεόμαστε σέ ἐκεῖνον γιά τήν δική μας σωτηρία, καθώς ἐκεῖνος πού ἔλαβε τό ἔλεος, θά μπορέσει ἀποτελεσματικά νά τό ἐπικαλεστεῖ γιά ἐμᾶς. Ἐκεῖνος, ὁ ἅγιος, ἔχει γίνει μεσίτης μας πρός τόν Θεόν ̇ ἔχει γίνει ὁλοκληρωτικά μέλος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ μόνου Μεσολαβητοῦ τοῦ Θεοῦ. ∆έν εἶναι ἐκεῖνος πιά, αὐτός πού ζεῖ, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος, ἀλλά εἶναι ὁ Χριστός, Αὐτός πού ζεῖ μέσα του καί ἔτσι, λοιπόν, τόν Χριστόν τιμοῦμε διά μέσου ἐκείνου. Ὁ Χριστό εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Μεσολαβητής, πού γέμισε καί μεταμόρφωσε τό πρόσωπο τοῦ ἁγίου.

Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι κάτι ἐπιπρόσθετο στόν ἄνθρωπον, ὅπως διδάσκεται στήν ∆ύση, ἀλλά εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἑνώνεται μέ ὁλόκληρο τό εἶναι τοῦ ἀνθρώπου, ἁγιάζοντάς τον. Λέγοντας "ὁλόκληρο τό εἶναι τοῦ ἀνθρώπου", ἐννοῶ ὄχι μόνο τό πνεῦμα καί τήν ψυχή του, ἀλλά μέχρι καί τά κόκκαλά του. Ἡ προσκύνησις τῶν ἱερῶν Λειψάνων βασίζεται ἀκριβῶς σ ̓ αὐτήν τήν πραγματικότητα.

Ἕνας ἅγιος, παρόλ ̓ αὐτά, περνοῦσε δοκιμασίες, εἴχε ἀδυναμίες, ἀκόμα καί "πτώσεις", ἀλλά κάθε φορά σηκωνόταν, μετανοοῦσε μέ ὅλη του τήν καρδιά καί ἔτσι ἡ ἱερή του εἰκόνα πού τιμοῦμε καί ὁ βίος του πού διαβάζουμε, ἔχουν πάρει μιά συγκεκριμένη, καθαρή καί λειτουργική μορφή. Τήν πραγματικότητα, τήν ὁποιά ὀνομάζουμε "ἀνθρώπινη", τήν ἔζησε ὁ ἁγιος ὅσο καί ἐμεῖς, καί ἀκόμα περισσότερο ἀπό ἐμᾶς. ∆έν ἦταν ἀπαλλαγμένος οὔτε

ΟΜΙΛΙΑ 11η

ἀπό πόνο, οὔτε ἀπό ἀδυνμίες, οὔτε ἀπό ἀνθρώπινες ἀνάγκες. Ὁ καθαρός του χαρακτήρας καί ἡ ἰδιοσυγκρασία του, ὅμως, ἔμειναν ἀνέπαφα ̇ ἐξαγνίστηκαν ἀπό τήν Θεῖα Χάρη. Γι ̓ αὐτό ὑπάρχουν ἅγιοι ἁπλοϊκοί, δίπλα σέ ἁγίους καλλιεργημένους καί ἅγιοι γαλήνιοι καί παθητικοί ἀπό τήν φύση τους, δίπλα σέ ἄλλους γεμάτους μέ φυσική ἐνέργεια. Ὁ Θεός τούς καθηγίασε, χωρίς νά καταργήσει τήν προσωπικότητά τους. ∆έν εἶνα βυθισμένοι στήν νιρβάνα, ὥστε νά ἀποτελοῦν μόνο ἕνα τμῆμα ἑνός μεγάλου συνόλου, ἀλλά ἔχουν εἰσαχθεῖ στήν κοινωνία τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ζοῦν θεωμένοι, τέλεια ἑνωμένοι μεταξύ τους, ἔχοντας ὅμως ὁ καθένας τήν δική του ξεχωριστή προσωπικότητα καί ἁγιότητα, ἡ ὁποία συμβολίζεται μέ ἐκείνη τήν λευκή πέτρα, γιά τήν ὁποία μιλάει ἡ Ἀποκάλυψη.

Ἡ Ἀποκάλυψη μιλάει, ἐπίσης, γιά ἐκείνους τούς 144.000 ἐκλεκτούς, πού ἔμειναν παρθένοι καί ἀκηλίδωτοι (δέν πρόκειται γιά τήν σωματική παρθενία, ἀλλά γιά τήν πνευματική). Εἶναι οἱ ἴδιοι ἅγιοι πού προγεύθηκαν ἤδη, ἀπό αὐτή τή ζωή, τήν ἀνάσταση, καί πού ἔχουν ἤδη περάσει ἀπό τήν Κρίση. Οἱ ἀναρίθμητες ψυχές, πού ἀντιπροσωπεύονται ἀπό τούς 144.000 ἐκλεκτούς, εἶναι ὅλοι ἐκείνοι πού θά σωθοῦν χάρη στήν προσευχή τῆς Ἐκκλησίας - ἡ ὁποία δέν σταματᾶ νά προσεύχεται γιά τούς κεκοιμημένους - καί στό ἔλεος τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, τό ὁποῖο ξεπερνᾶ κάθε ἀνθρώπινον νοῦν.

Ἀρχιμανδρίτης Κασσιανός