Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

«Ὁ στόχος καί ὁ δρόμος τοῦ ἀνθρώπου»

Ὁ Σάρτρ, ἕνας ἄθεος φιλόσοφος, ἔλεγε πῶς ἡ κόλαση εἶναι γύρω μας. Μιά γυναίκα στήν ἐποχή μας θά μποροῦσε νά ἰσχυριστεῖ: αὐτό, ἄραγε, δέν εἶναι ἀλήθεια, ὅταν σκέφτομαι τόν σύζυγό μου πού μέ νευριάζει μέ τή συμπεριφορά του (ἐνῶ στήν ἀρχή τοῦ γάμου ὅλα πήγαιναν μιά χαρά!), τήν γειτόνισσά μου πού μέ ἐνοχλεῖ συνεχῶς, τούς συναδέλφους μου στή δουλειά πού μέ στενοχωροῦν, ἀκόμα καί τήν Ἐκκλησία, ὅπου οἱ ὑπόλοιποι πιστοί μέ ἐμποδίζουν νά ζήσω τήν πίστη μου καί τήν εὐλάβειά μου. Καί γιά νά πάω λίγο πιό μακρυά: ἀκόμα καί ἡ Ἐκκλησία μέ τίς ἀδυναμίες καί τούς περιο- ρισμούς της, μέ θλίβει καί θά μποροῦσα νά βάλω ἀκόμα καί τόν Θεό στό σκαμνί τῶν κατηγορουμένων, ἐπειδή τά ἐπιτρέπει ὅλα αὐτά καί δέν ἀκούει τίς προσευχές μου.

Τί μποροῦμε νά κάνουμε γι ̓ αὐτήν τήν κατάσταση; Νά ἀλλάξουμε τόν κόσμο; Εἶναι παραπάνω ἀπό δύσκολο! Μάλλον εἶναι πιό εὔκολο νά ἀλλάξουμε τήν δική μας στάση καί νά βάλλουμε στό μυαλό μας πῶς ὅλα αὐτά εἶναι μόνο πρόσκαιρα, πῶς εἶναι μόνο ἐμπόδια στόν δρόμο, πού πρέπει νά διασχίσουμε καί πῶς μόνο ὁ στόχος μετράει. Ἀντί νά ἀποθαρρυνόμαστε ἀπό τά ἐμπόδια πού συναντᾶμε, θά εἶναι καλύτερα, γιά νά τά ξεπεράσουμε, νά κοιτάζουμε ἀπό πρίν καί νά σκεφτόμαστε, ὅπως ἕνας ταξιδιώτης, ὅτι οἱ κακοκαιρίες στόν δρόμο, οἱ λόφοι, οἱ στροφές, ἀποτελοῦν ἀναπόφευκτα μέρος τῆς διαδρομῆς καί συνεπῶς πρέπει νά προσηλώσουμε τό βλέμμα μας, ὅπως ὁ ταξιδιώτης, στόν πολυπόθητο στόχο.

Μετά ἀπό μία ἀνάπαυση, κατά τήν πασχαλινή περίοδο, εδώ εἴμαστε πάλι στήν ἀρένα τῆς Νηστείας. Ἡ Πεντηκοστή ἔχει παρέλθει καί ἤδη διανύουμε τήν περίοδο τῆς Νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. «Ἁμαρτίας νεότητος ἡμῶν, καί ἀγνοίας μή μνησθῇς, καί ἐκ τῶν κρυφίων ἡμῶν καθάρισον ἡμᾶς. Μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς εἰς καιρόν γήρως, ἐν τῷ ἐκλείπειν τήν ἰσχύν ἡμῶν, μή ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς, πρίν ἡμᾶς εἰς τήν γῆν ἀποστρέψαι, ἀξίωσον πρός σέ ἐπιστρέψαι, καί πρόσχες ἡμῖν ἐν εὐμενείᾳ καί χάριτι», εὔχεται ὁ Ἱερεύς γονατιστός στήν Α ́ Εὐχή τῆς Γονυκλισίας τῆς Πεντηκοστῆς. Ἔτσι, αὐτό πού ζοῦμε στήν Θεία Λειτουργία, πρέπει νά τό ζοῦμε σέ ὅλη μας τή ζωή. Χωρίς τήν στέρηση, δέν ὑπάρχει ἀνταμοιβή, χωρίς τόν σταυρό, δέν ὑπάρχει ἀνάσταση!

Πόσες φορές ἀκούω τόν ἕναν ἤ τόν ἄλλον πιστό νά παραπονιέται γιά τήν μοίρα του καί νά ἀντιδρᾶ, ἀντί νά δέχεται τόν σταυρό του! Παρόλ ̓ αὐτά, αὐτός ὁ σταυρός, καί μόνο αὐτός, εἶναι ἡ σωτηρία μας! Χάρη στόν Σταυρό τοῦ Σωτῆρος μας, ἀποκτᾶ ἀξία καί ὁ δικός μας σταυρός, ἀλλά μόνο ἐάν τόν δεχτοῦμε καί τόν σηκώσουμε μέ ἐπίγνωση. Ὑπῆρχαν δύο ληστές, πού ὑπέστησαν τήν ἴδια μοίρα, παρόλ αὐτά μόνο ὁ ἔνας βρέθηκε μέ τόν Σωτῆρα στόν Παράδεισο, ὅπως ἀκριβῶς εἴχε ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος. Ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νά δοῦμε τί κάνουμε μέ τόν δικό μας σταυρό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀναπόφευκτος.

Ποιός ἅγιος δέν μᾶς χρησιμεύει γιά παράδειγμα; Ἔτσι καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ῥώσος ἔζησε μέσα σ ̓ ἕναν σταύλο καί, παρόλ ̓ αὐτά, ἔγινε ἅγιος, χάρη σέ αὐτήν ἀκριβώς τήν ἐπίπονη κατάσταση.

«Γιά σένα, ἀδερφέ μου, πού σπεύδεις πρός τήν οὐράνια πατρίδα...», ἔγραφε ὁ Ἅγιος Βενέδικτος ὁ Γάλλος στόν Κανόνα του, κεφ. 78. Ἄς σπεύσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, μέ τό βλέμμα πάντα προσηλωμένο πρός τήν ἀληθινή μας οὐράνια πατρίδα, ἡ ὁποία δέν εἶναι παροδική καί «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός».

Ἀρχιμανδρίτης Κασσιανός

Ἡ μεγάλη πίστη

μεγάλη πίστη

Χριστός ὅταν ἄκουσε τήν πρώτη πάντηση τοῦ ἑκατοντάρχου τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἐθαύμασε καί ἀφοῦ ἐστράφη πρός τούς ἀνθρώπους πού Τόν ἀκολουθοῦσαν τούς ἐβεβαίωσε ὅτι οὔτε στούς Ἰσραηλίτες δέν εὑρῆκε τόσο μεγάλη πίστη. Γιατί ὅμως Χριστός χαρακτηρίζει τήν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου μεγάλη; Τί τό ἰδιαίτερο εἶχε πίστη αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου; Μέ τά λόγια πού εἶπε ἑκατόνταρχος ἐφανέρωσε ὅτι πίστη του στό Χριστό ὡς παντοδύναμο Θεό ἦταν πόλυτη. Δέν πῆρχε καμμία ἀμφιβολία στό νοῦ καί στήν καρδιά του ὅτι Χριστός μποροῦσε νά θεραπεύση τόν παραλυτικό δοῦλό του. Καί τοῦτο τό βεβαιώνει ἀκόμη περισσότερο μέ τήν αἰτιολογία πού παρουσιάζει στό Χριστό γιά τήν πρώτη πάντηση πού ἔδωσε. Εἶπε ἑκατόνταρχος: «καί ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος πού ἔχω στίς διαταγές μου στρατιῶτες καί πηρέτες καί μόλις τούς δώσω μία ἐντολή λόγος μου ἐφαρμόζεται. Πόσο μᾶλλον ἐσύ πού ὡς Θεός ἐξουσιάζεις τά πάντα, τά οὐράνια καί τά πίγεια, τούς Ἀγγέλους καί τούς ἀνθρώπους. Νά εἰπῆς ἕνα λόγο καί λόγος σου θά ἐφαρμοσθῆ». Αὐτή εἶναι τόσο μεγάλη πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου τήν ποία ἐθαύμασε Χριστός. Αὐτήν τήν πίστη ἄφησε Χριστός ὡς παράδειγμα στούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων καί σἐμᾶς σήμερα τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Αὐτήν τήν πίστη θά ζητήση Χριστός ὡς Δίκαιος Κριτής κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του, ὅταν θά ἔλθη νά κρίνη τόν κόσμο.

Ἀρχιμ. Εὐστάθιος Τουρλῆς


Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Οἱ δύο κύριοι

Μεταξύ τῶν ἄλλων διδασκαλιῶν, στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή, Χριστός ἔδωσε καί μία σημαντική προειδοποίηση: «οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν», δηλαδή κανείς δέν μπορεῖ νά πηρετῆ δύο κυρίους. Καί ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ δύο «κύριοι»; ἕνας εἶναι πραγματικός Κύριος, Κύριος καί Δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου καί πλάστης τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἄλλος εἶναι κόσμος καί τά μέσα πού διαθέτει γιά νά ποδουλώνει τόν ἄνθρωπο, μέ κυριότερο μέσο τό χρῆμα, τόν μαμωνᾶ, πού φθείρει τόν ἄνθρωπο. κόσμος, ποῖος «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», δέν εἶναι πραγματικός κύριος, ἀλλά πειδή οἱ ἄνθρωποι ποτάσσονται σαὐτόν, γιαὐτό γίνεται κύριος καί οὐσιαστικά δυνάστης τῶν ἀνθρώπων. κόσμος ἀντιστρατεύεται καί πολεμᾶ τόν πραγματικό Κύριο καί Θεό. Καί πειδή δέν μπορεῖ νά πολεμήση εὐθέως τό Θεό, γιαὐτό πολεμᾶ τό πλάσμα Του, τόν ἄνθρωπο. Γιαὐτό καί Χριστός δίνει σαφῆ προειδοποίηση ὅτι κανείς ἄνθρωπος πού θέλει νά ἀγαπ τό Θεό καί νά πακούη στίς ἐντολές Του, δέν μπορεῖ νά δίνη μέρος τῆς ἀγάπης του στόν κόσμο, γιατί κόσμος ἀντιστρατεύεται τό νόμο καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. πομένως εἶναι ἀναγκαῖο ἄνθρωπος πού θέλει νά εἶναι μέ τό μέρος τοῦ Θεοῦ καί νά ἐλπίζη στήν σωτηρία του καί τήν αἰώνιο ζωή, νά μήν ποδουλωθῆ στόν κόσμο καί τά ἀγαθά του, ἀλλά νά ἀφιερώση τόν ἑαυτό του ὁλόκληρο στόν πραγματικό καί ἀληθινό Κύριο, τό Θεό.


Ἀρχιμ. Εὐστάθιος Τουρλῆς 31-5-2010.

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Ἡ ὑπόσχεση

Ἡ ὑπόσχεση

Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Χριστός προσκάλεσε τούς δύο ἀδελφούς, τόν Πέτρο καί τόν Ἀνδρέα, νά Τόν ἀκολου θήσουν, δίδοντας τους τήν ὑπόσχεση «καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Πόσο ὅμως κατενόησαν αὐτή τήν ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ οἱ δύο ἁλιεῖς τῆς Γεννησαρέτ, ὥστε μάλιστα νά ἀφή­σουν ἀμέσως τά δίκτυα καί νά ἀκολουθήσουν τόν Χριστό; Τί ἦταν ἐκεῖνο πού τούς ἔκανε νά λάβουν τόσο γρήγορα τήν ἀπό φασή τους; Βεβαίως ὁ Χριστός τούς ἐμίλησε μέ λόγια πού τούς ἦσαν γνωστά καί κατανοητά, ἀφοῦ αὐτό ἦταν τό ἐπάγγελμά τους. Ὅμως τό περιεχόμενο αὐτῶν τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ ἦταν μεταφορικό καί ἀνώτερο. Κανείς δέν θά μποροῦσε νά χρησιμο ποιήση δίκτυα γιά νά ἁλιεύση ἀνθρώπους. Γι’ αὐτό εἶναι βέβαιο ὅτι οἱ δύο ἁλιεῖς τῆς Γεννησαρέτ καί πρῶτοι Μαθηταί τοῦ Χρι στοῦ ἄκουσαν τήν ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ ὄχι μέ τήν ἀκοή τοῦ νοῦ, ἀλλά μέ τά αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς. Καί ἡ ὑπόσχεση αὐτή τοῦ Χριστοῦ δέν ἔγινε γιά νά προσελκύση τούς δύο πρώτους μαθητές Του, ἀλλά γιά νά τούς προαναγγείλη ποιό θά εἶναι τό μελλοντικό ἔργο τους. Ἔτσι γίνεται κάθε φορά πού ὁ Χριστός προσκαλῆ κάποιον νά Τόν ἀκολουθήση. Τά λόγια μοιάζουν ἀν θρώπινα καί γνωστά, ἀλλά τό περιεχόμενό τους γίνεται κατα νοητό καί ἀποδεκτό μόνον μέ τά αἰσθητήρια τῆς ψυχῆς τοῦ ἀν θρώπου πού ἀποφασίζει νά ἀκολουθήση τό Χριστό, εἴτε πρόκει ται γιά ὁμολογία τῆς πίστεως εἴτε γιά μοναχική ἀφιέρωση.


Ἀρχιμ. Εὐστάθιος Τουρλῆς. 24-5-2010

ΜΉΝΥΜΑ ΤΗΣ ΓΈΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΎ

  Οι Ισραηλίτες ζήτησαν έναν «Θεό που να περπατάει», καθώς τα άλλα έθνη είχαν θεούς από ξύλο και πέτρα. Εκείνοι, όμως, είπαν στον Ααρών: « (...