Ο ΛΥΚΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΣΤΑΝΗ

«Ὁ πραΰς ἔστω μαχητής» (Ἰωήλ, δ ́ 11).

Τά παρακάτω λόγια τοῦ Ἁγίου Συμεών εἶναι αὐτά πού μέ ὡθοῦν νά δράσω ἐκεί ὅπου ὅλα φαίνονται παραλυμένα.

«Ἐκεῖνος πού βαδίζει μέ τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα καί ἄν εἶναι περιτριγυρισμένος ἀπό ἀνθρώπους κακούς, δέν φοβᾶται ̇ ἔχει μέσα του τόν φόβο τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀήττητη πανοπλία τῆς πίστεως, πού τοῦ δίνει τήν δύναμη νά τά ἐπιχειρεῖ ὅλα, ἀκόμα καί αὐτά πού φαίνονται δύσκολα ἤ ἀδύνατα στήν πλειοψηφία. Ὅπως ἕνας γίγαντας ἀνάμεσα σέ πιθήκους ἤ ὅπως ἕνα λιοντάρι πού βρυχᾶται μέσα σ' ἕναν κύκλο ἀπό σκυλιά καί ἀλεποῦδες, προχωρᾶ ἐμπιστευόμενος τόν Κύριον ̇ ἡ ἰσχύς τῆς ἀποφασιστικότητάς του παραλύει τούς ἀντιπάλους του καί τούς τρομάζει, γιατί κραδαίνει σάν βέργα σιδήρου τόν γεμάτο σοφία λόγο του» (Ἅγιος Συμεών Νέος Θεολόγος, 100 κεφάλαια, κεφ. 69).

Ἐδῶ καί μερικούς μῆνες τό σκάνδαλο τοῦ ψευδο-επισκόπου Παντελεήμονος ταράζει τήν Ἐκκλησία μας καί εἶναι θλιβερό νά βλέπουμε πῶς αὐτή ἡ ὑπόθεση παρατείνεται, χωρίς νά ρυθμίζεται.

Τί Σύνοδος μισθωτῶν ὅπου ὁ καθένας δέν σκέφτεται παρά νά σώσει τό τομάρι του καί ὅπου κανένας δέν εἶναι ἔτοιμος νά δώσει τή ζωή του γιά τά πρόβατα! Ντρέπομαι γι' αὐτούς τούς ἐπισκόπους, ἀλλά δέν θά ἤθελα νά εἶμαι στή θέση τους τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.

Δέν τό λέω αὐτό μέ περιφρόνηση, ἀλλά γιά νά ταρακουνήσω λίγο αὐτούς τούς μικρόψυχους, προκειμένου νά ἀναλάβουν τίς εὐθῦνες τους, γιά τίς ὁποῖες χρίστηκαν ἐπίσκοποι. Δέν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ἐπισκόπους γιά βιτρίνα, ἀλλά ἀπό ἐπισκόπους σάν τόν Ἅγίους Ἀθανάσιο, Βασίλειο, Μάρκο τῆς Ἐφέσσου κ.ἄ.

Ὅταν ὁ λῦκος κάνει καταστροφές μέσα στή στάνη, ὁ καθένας ὁφείλει νά ἀναλάβει τίς εὐθῦνες του καί νά βοηθήσει, ὅπως στήν περίπτωση κάποιας πυρκαγιᾶς, εἴτε εἶναι ἐπίσκοπος, ἱερέας, μοναχός, εἴτε ἁπλός λαϊκός.

«Θά ἔρθει καιρός ὅπου δέν θά ὑπάρχει καμμία ἀρμονία ἀνάμεσα στόν Κλῆρο καί τούς λαϊκούς. Ὁ Κλῆρος θά εἶναι χειρότερος καί ἀπό τούς πιο ἀσεβεῖς», λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Νά, πού φτάσαμε σ' αὐτόν τόν καιρό. Δέν χρειάζεται νά πᾶμε νά ψάξουμε ἀλλοῦ, στούς κακοδόξους γιά παράδειγμα (ἀπό τούς ὁποίους δέν μποροῦμε νά περιμένουμε κάτι καλύτερο, καθῶς «ἕνα κακό δέντρο...»), ἐφόσον ἡ προφητεία πραγματοποιεῖται ἀκόμα καί σέ ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους.

Γιά πόσο ἀκόμα ὁ Κύριος θά ἀνέχεται αὐτή τήν ἀκαταστασία; Μόνο Ἐκεῖνος γνωρίζει καί μόνο Ἐκεῖνος θά τήν λήξει, ἐάν τά ἀνθρώπινα μέσα δέν ἐπαρκέσουν.

Καί γιά νά τελειώσω: Ἐκεῖνος πού φοβᾶται τούς ἀνθρώπους, δέν φοβᾶται τόν Θεό, ἐνῶ ἐκεῖνος πού φοβᾶται τόν Θεό, δέν φοβᾶται τούς ἀνθρώπους!

a. K.

«οἴνον οὐκ ἔχουσιν»

Aὐτές µόνο οἱ λέξεις «οἴνον οὐκ ἔχουσιν» (Ἰωάν. β,3) ἦταν ἀρκετές γιά τήν Μητέρα

τοῦ Θεοῦ, προκειµένου νά πείσει τόν Υἱόν Της νά µετατρ΄ψει τό νερό σέ κρασί,

κατά τόν Γάµο τῆς Κανά. Πῶς θά µποροῦσε ὁ Χριστός νά ἀρνηθεῖ κάτι τέτοιο στήν

Μητέρα Του; Ή µήπως θά µποροῦσε νά τήν παρακοῦσει; Ἐκεῖνη, πού δέν εἶχε τίποτα

ἀρνηθεῖ ἀπό τόν Υἱό Της, πῶς θά µποροῦσε τώρα ὁ Θεός νά µήν Τήν ὑπακούσει;

Ἤξερε καί αἰσθανόταν πῶς δέν Τοῦ ζητοῦσε τίποτα τό ἀδύνατο. Γεµάτη µέ πίστη καί

ἐµπιστοσύνη, ἡ Παρθένος εἶπε µόνο: «οἴνον οὐκ ἔχουσιν». Πίστη καί ὑπακοή πᾶνε µαζί.

«Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ µετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ,

καί µεταβήσεται, καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑµῖν» (Λουκ. ια΄, 9). Ὅλα αὐτά τά λόγια τοῦ

Εὐαγγελίου ἡ Παναγία τά ἤξερε πρίν ἀκόµα κάν γραφτοῦν, ἐπειδή ἔφερε ἤδη στήν

καρδιά Της τό Ἅγιο Πνεῦµα, τόν Ἴδιο ποῦ µιλοῦσε διά τοῦ στόµατος τοῦ Ἰησοῦ καί

ποῦ ἐνέπνεε τούς Ἀποστόλους.

Γιατί ὁ Ἰησοῦς ἔκανε αὐτό τό θαῦµα γιά χάρη τῆς Μητέρας Του; Ἐκεῖνος ποῦ

ἀρνήθηκε νά κάνει ἕνα στό διάβολο, ὁ ὁποῖος Τοῦ ζήτησε νά µετατρέψει τίς πέτρες σέ

ψωµί; «Εἰ υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ, εἰπέ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται» (Ματθ. δ΄, 3).

Πρῶτον, ὅλα ὅσα τό κακό µᾶς ζητᾶ, εἶναι γιά τήν ἀπώλειά µας˙ πρόκειται µόνο γιά

πανουργία καί δολιότητα. ∆εύτερον, ἡ Παρθένος Μαρία πίστευε εἰλικρινά ὅτι ὁ

Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὅτι εἶχε τή δύναµη νά κάνει αὐτό ποῦ Τοῦ ζητοῦσε,

ἐνῶ ὁ διάβολος εἶπε «εἰ υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ...». ∆έν πίστευε πῶς ἦταν Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἀλλά

ἤθελε µόνο νά Τόν πειράξει.

Γιά ποιόν λόγο ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ µερίµνησε γιά τήν ἔλλεψη τοῦ κρασιοῦ; Θά

µποροῦσε νά σκεφτεῖ πῶς οἱ συνδαιτηµόνες ἀρκοῦνταν µέ τό νερό. Ἀλλά δέν εἶχε αὐτό

τό φειδωλό πνεῦµα. Ὄχι µόνο δέν περιφρονοῦσε τόν γάµο, ἀλλά δέν ἀπέρριπτε καί τό

κρασί, ποῦ ἀποτελεῖ µέρος ἑνός γαµήλιου συµποσίου. Ὁ Χριστός, µέ τή σειρά Του, σάν

ἄξιος Υἱός, δέν µετέτρεψε τό νερό σέ ἁπλό κρασί, ἀλλά σέ κρασί ἐκλεκτό. Αὐτό εἶναι

τό µάθηµα γιά ἐµᾶς ποῦ (στήν ἔλλειψη τῆς διακρίσεώς µας), θέλουµε καί ἀπαιτοῦµε

περισσότερα ἀπ᾽ ὅσα πρέπει.

Μετά ἀπ᾽ ὅλα ὅσα µόλις εἴπαµε, πῶς νά µήν ἀπευθυνθοῦµε σ᾽ Ἐκείνη «ἡ ὁποία ἔχει τήν

δύναµη πλησίον τοῦ Υἱοῦ Της» (εὐχή Θείας Λειτουργίας); Ἐάν δέν µπορεῖ νά κάνει ἡ

Παναγία τά πάντα γιά ἐµᾶς κοντά στόν Θεό, τότε ποιός µπορεῖ; Ἐάν µεριµνᾶ ἀκόµα

καί γιά τό κρασί, κάτι ἐντελῶς ὑλικό, πῶς δέν θά µεριµνήσει γιά ὅλες τίς ἀνάγκες µας;

Ἄς ἀπευθύνουµε, λοιπόν, πάντα στήν Παναγία µας τίς αἰτήσεις µας, µέ κάθε

ἁπλότητα, ὅπως µᾶς ἔδωσε τό παράδειγµα κατά τόν γάµο τῆς Κανά. Θά τίς ἀναλάβει

Ἐκείνη πού γνωρίζει, ἐπίσης, τόν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, πού λέει: «Τίνα δέ ἐξ ὑµῶν τόν

πατέρα αἰτήσει ὁ υἱός ἄρτον, µή λίθον ἐπιδώσει αὐτῷ;» (Λουκ. ια΄ 11).

Αὐτό πού ζητῶ γιά ἐµένα, εἶναι ἕνα κοµµάτι ἀπό τήν πίστη, τήν ἁπλότητα καί τήν

ὑπακοή τῆς Παναγίας µας. Ἔτσι, µετά θά µπορῶ καί ἐγώ νά ἀπευθύνοµαι µέ

ἐµπιστοσύνη καί οἰκειότητα στόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος δέν θά µοῦ ἀρνεῖται πλέον καµµία

εὐεργεσία.

Ἀρ/δρίτης Κασσιανός

http://orthodoxiagox.blogspot.com – http://oprotoklitos.blogspot.com

Α

Ἡ τριπλῆ δοκιμασία

Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή μία γυναῖκα Χαναναία ἀπό τά μέρη τῆς Φοινίκης, ὅταν ὁ Χριστός ἐπῆγε πρός τά σύνορα τῆς περιοχῆς της, ἦλθε καί παρακαλοῦσε τό Χριστό νά θεραπεύση τήν κόρη της πού ἔπασχε ἀπό δαιμόνιο. Ὁ Χριστός ἄκουσε τίς παρακλήσεις της, ἀλλά δέν τῆς ἔδωσε καμμία ἀπάντηση. Πρώτη δοκιμασία. Ἡ γυναῖκα συνέχισε νά φωνάζη. Τότε οἱ Μαθητές, ἐνοχλημένοι ἀπό τίς φωνές της, παρεκάλεσαν τό Χριστό νά κάμη κάτι γι’ αὐτήν ὥστε νά σταματήση νά φωνάζη καί νά φύγη. Ὁ Χριστός ὅμως ἀπάντησε καί πάλιν ἀρνητικά. Δεύτερη δοκιμασία. Ἡ γυναῖκα πλησίασε στό Χριστό καί ἀφοῦ Τόν προσκύνησε ἐζήτησε γιά τρίτη φορά τήν βοήθειά Του. Τότε ἦλθε ἡ τρίτη καί πιό αὐστηρή δοκιμασία τῆς γυναίκας. Καί μόνον ὅταν καί στήν τρίτη δοκιμασία ἔμεινε σταθερή στό αἴτημά της, ἔλαβε τήν θεία εὐλογία μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου: «Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Γιατί ὅμως ὁ Χριστός ὑπέβαλε αὐτή τήν γυναῖκα σ’ αὐτήν τήν τόσο αὐστηρή τριπλῆ δοκιμασία; Ἡ γυναῖκα αὐτή ἦτο εἰδωλολάτρις. Δέν ἀνῆκε στόν Ἰουδαϊκό λαό οὔτε ἐπίστευε στόν ἀληθινό Θεό. Ἔπρεπε, λοιπόν, ὄχι μόνον νά πιστεύση στό Χριστό, ἀλλά καί νά δοκιμασθῆ κατάλληλα ἡ πίστη της. Καί αὐτό ἔγινε μέ τήν τριπλῆ δοκιμασία, ἡ ὁποία ἐνήργησε ὡς μία τριπλῆ ὁμολογία, παρόμοια μέ τήν τριπλῆ ὁμολογία τῶν κατηχουμένων πρίν νά δεχθοῦν τό μυστήριον τοῦ βαπτίσματος μέ τό ὁποῖο γίνονται μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀρχιμ. Εὐστάθιος Τουρλῆς

Τά τάλαντα.

Μέ τήν σημερινή παραβολή τῶν ταλάντων ὁ Χριστός προειδοποίησε τούς Μαθητάς Του καί ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅτι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θά ἐργασθοῦν μέ ἐπιμέλεια καί προσοχή τά τάλαντα πού τούς ἔδωσε ὁ Θεός θά τιμηθοῦν καί θά ἀνταμειφθοῦν κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ἐνῶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀπό ὀκνηρία καί διαστροφή δέν θά τά ἀξιοποιήσουν, θά τιμωρηθοῦν μέ αἰώνια κόλαση. Ἀπό αὐτό γίνεται σαφές ὅτι τά τάλαντα τῆς σημερινῆς παραβολῆς δέν εἶναι μόνον χαρίσματα μέ τήν ἔννοια τῶν ἰδιαιτέρων ἱκανοτήτων ἤ δεξιοτήτων πού ἔχει ἕνας ἄνθρωπος καί τά ὁποῖα ἄν θέλει μπορεῖ νά χρησιμοποιήσει ἤ νά ἀξιοποιήσει στή ζωή του. Δέν εἶναι δωρεές γιά τήν χαρά καί τήν ἀπόλαυση τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τά «ὑπάρχοντα» τοῦ Θεοῦ τά ὁποῖα ὁ Θεός ἐμπιστεύθηκε σέ κάθε ἄνθρωπο, ἀναλόγως τῶν δυνάμεων του, μέχρι νά ἔλθη πάλι γιά νά «λογαριασθῆ» μαζί τους καί νά ἰδῆ τοῦ καθενός τήν ἐπιμέλεια καί τήν προκοπή. Καί ὑπάρχοντα τοῦ Θεοῦ, τά ὁποῖα ἔδωσε καί δίδει ὁ Θεός σέ κάθε ἄνθρωπο εἶναι οἱ θεῖες ἰδιότητες, τῆς ἀγάπης, τῆς χρηστότητος, τῆς μακροθυμίας, τῆς εἰρήνης, τῆς ἁπλότητος, τῆς ἀγαθότητος, καί κάθε ἄλλης ἀρετῆς. Καί αὐτά τά ὑπάρχοντα τοῦ Θεοῦ, τά ὁποῖα δίδονται ὡς τάλαντα σέ κάθε ἄνθρωπο, θά γίνουν κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως τά ἀξιολογικά «κριτήρια» τῆς ἐπιμελείας καί τῆς πίστεως κάθε ἀνθρώπου γιά νά ἀκούση τό «εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ, εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου».

Ἀρχιμ. Εὐστάθιος Τουρλῆς

«Ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου μέ καταστρέφει»

Θα ξεκινήσω με το τέλος και να τελειώνουν με την αρχή.

Ὁ στάρετς Ἀμβρόσιος τῆς Ὄπτινα ἔγραφε : "Γνώριζε πῶς τίς ἔσχατες μέρες, θά ἔρθουν δύσκολες στιγμές... στούς θρόνους τῶν Ἱεραρχῶν καί στά μοναστήρια...Δέν θά εἶναι πλέον δυνατόν νά βρεῖς ἀνθρώπους στέρεους καί ἔμπειρους στήν πνευματική ζωή".

Συμβαίνει ἕνα ἀπό τά τρία πράγματα. Ἤ ὑπάρχουν πάντα ἱεραρχές πού ἔχουν ὁρίσει τήν διπλωματία ὡς ἀρετή, ἤ δέν διανύουμε ἀκόμη τήν περίοδο πού περιγράφει παραπάνω ὁ στάρετς Ἄμβρόσιος, ἤ ἁπλά ὅτι ὁ στάρετς Ἀμβρόσιος ἁπατᾶται. Δέν εἶμαι ἐγώ αὐτός πού θά κρίνει τούς ἄλλους, οἱ πράξεις τους θά τούς κρίνουν.

Αὐτές τίς μέρες ἑορτάζουμε τήν Ἀποτομή τῆς Κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἐκεῖνος δέν γνώρισε τήν διπλωματία, οὔτε ἀποδέχτηκε κάποια ὀμάδα προσώπων, κάτι πού τοῦ κόστισε στό τέλος τή ζωή καί τόν ὕψωσε ὅμως στόν Οὐρανό. Ἐκεῖνος πού "δέν ἦταν ἄξιος νά λύσει τά ὑποδήματα τοῦ Κυρίου", περπατοῦσε τόν δρόμο Του μέ ἀντίτιμο τήν ζωή Του. Κυρίως, ὅμως, σκέφτομαι τό γεγονός πού ὁ Κύριος ἔδιωξε τούς ἐμπόρους ἀπό τόν Ναό. Ἦταν ἡ μοναδική φορά πού χρησιμοποίησε τήν βία καί αὐτό γιά ἕναν ἀνώτερο σκοπό, τήν Δόξα τοῦ Πατρός Του. Παρ ̓ ὅλα αὐτά, ἐπρόκειτο ἁπλά γιά φτωχούς ἐμπόρους, πού ἀσκοῦσαν τό ἐμπόριό τους ἐπωφελούμενοι τόν Ναό.

Ὅταν σήμερα βλέπουμε, ὄχι ἁπλούς ἐμπόρους, ἀλλά Ἐπισκόπους νά καταστρέφουν, χωρίς φόβο Θεοῦ, τόν Ναό τοῦ Θεοῦ προκειμένου νά πωλήσουν τόν ἱερό χῶρο πάνω στόν ὁποῖον οἰκοδομήθηκε ἡ Ἐκκλησία, δέν μποροῦμε παρά νά ἀναρωτηθοῦμε ἄν βρισκόμαστε γιά τά καλά στούς ἐσχάτους χρόνους.

Πού εἶναι ὁ Ἅγιος Νεκτάριος πού ραπίζει αὐτούς τούς βέβηλους καί αὐτούς τούς σιμωνιακούς; Τά εἴδαμε ὅλα, ἀλλά ἔλειπε ἀκόμα ἕνα μάλλον: «τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώ- σεως τό ῥηθέν διά Δανιήλ τοῦ προφήτου ἑστώς ἐν τόπῳ ἁγίῳ» (Ματθ. κδ ́ 15). Σέ κάθε περίπτωση, πρόκειται γιά βδέλυγμα ἐξαιτίας τοῦ ὁποίου ὅλος ὁ κόσμος ἔχει σκανδα- λισθεῖ, ἀκόμα καί αὐτοί πού βρίσκονται ἀπ' ἔξω! «Ἀνένδεκτόν ἐστι τοῦ μή ἐλθεῖν τά σκάνδαλα ̇ οὐαί δέ δι' οὗ ἔρχεται»! (Λουκ. ιζ ́ 1)

Ο ̔λοκληρώνω μέ αὐτό τό κείμενο: «Τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Ἐφέσῳ ἐκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ὁ κρατῶν τούς ἑπτά ἀστέρας ἐν τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ, ὁ περιπατῶν ἐν μέσῳ τῶν ἑπτά λυχνιῶν τῶν χρυσῶν· οἶδα τά ἔργα σου καί τόν κόπον σου καί τήν ὑπομονήν σου, καί ὅτι οὐ δύνῃ βαστάσαι κακούς, καί ἐπείρασας τούς λέγοντας ἑαυτούς ἀποστόλους εἶναι, καί οὐκ εἰσί, καί εὗρες αὐτούς ψευδεῖς· καί ὑπομονήν ἔχεις, καί ἐβάστασας διά τό ὄνομά μου, καί οὐ κεκοπίακας. Ἀλλά ἔχω κατά σοῦ, ὅτι τήν ἀγάπην σου τήν πρώτην ἀφῆκας. Μνημόνευε οὖν πόθεν πέπτωκας, καί μετανόησον καί τά πρῶτα ἔργα ποίησον· εἰ δὲ μή, ἔρχομαί σοι ταχύ καί κινήσω τήν λυχνίαν σου ἐκ τοῦ τόπου αὐτῆς, ἐάν μή μετανοήσῃς. Ἀλλά τοῦτο ἔχεις, ὅτι μισεῖς τά ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, ἃ κἀγώ μισῶ» (Ἀποκ. β ́ 1-6). Ὁ νοών νοεῖτο !

Οἱ γιοί τοῦ Ἡλι

Ἡ Ἁγία Γραφή συντάχθηκε γιά τήν δική μας διδασκαλία, γιά νά μᾶς καθοδηγεῖ στόν ὀρθό δρόμο. Περιλαμβάνει πολλά παραδείγματα, πού πληροῦν τούς νόμους καί τίς θεῖες ἐντολές. Περιέχει ἀκόμη τό γεγονός τῆς δολοφονίας τοῦ Ἄβελ ἀπό τόν ἀδερφό του Κάϊν, τόν Δαβίδ πού ἁμάρτησε θέλγοντας τήν σύζυγο τοῦ Οὐρίου, τόν Ἀνανία καί τήν Σαπφείρα, κατά τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων καί ἄλλα πολλά.

Θά ἤθελα νά σταθῶ σ' ἕνα γεγονός: στόν ἱερέα Ἡλί καί τούς δύο γιούς του, τῶν ὁποίων ἡ ἱστορία βρίσκεται στό βιβλίο τῶν Βασιλειῶν Α ́, στά κεφάλαια 2,12 ἕως 4,18. Συνοψίζω παρακάτω τί συνέβη μέ αὐτά τά δύο παιδιά καί τόν πατέρα τους.

Οἱ γιοί τοῦ Ἡλί ἦταν ἄνθρωποι διεστραμμένοι ̇ δέν γνώριζαν καθόλου τόν Θεό (Βασ. Α ́ 2,12) καί συμπεριφέρνταν χωρίς φόβο Θεοῦ μέσα στόν Ναό Του. Ὁ πατέρας, "ὁ Ἡλί ἦταν πολύ ἡλικιωμένος καί ἔμαθε πώς ἐνεργοῦσαν οἱ γιοί του" (Βασ. Α ́ 2,2). Τούς ἐπέπληξε, περίπου ὅπως κάνουν οἱ σημερινοί γονεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀρκοῦνται στό νά ἀπευθύνουν ἁπλά λόγια στά παιδιά τους καί πού τελικά τά ἀφήνουν ἀπειθή, χωρίς ποτέ νά τά τιμωροῦν. "Καί δέν ἄκουσαν καθόλου τήν φωνή τοῦ πατέρα τους", συνεχίζει ἡ Γραφή. Τελικά ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἦρθε νά προειδοποιήσει τόν πατέρα: "Γιατί καταπατεῖτε ἐπί ποδός τίς θυσίες καί τίς προσφορές μου, τίς ὁποῖες διέταξα νά γίνονται στήν οἰκία μου; Καί γιά ποιόν λόγο τιμᾶς τούς γιούς σου περισσότερο ἀπό μένα; (Βασ. Α ́ 2,29). Καί ὁ Θεός διόρθωσε τήν προηγούμενη δέσμευσή Του: "Σοῦ εἶχα δηλώσει πῶς ὁ οἶκος σου καί ὁ οἶκος τοῦ πατέρα σου, θά βαδίζουν μπροστά μου στήν αἰωνιότητα. Καί τώρα, λέει ὁ Θεός, μείνετε μακρυά μου!" (Βασ. Α ́ 2,30). Ὁ Ἡλί καί ὅλος ὁ οἶκος του καταράστηκαν ἀπό τόν Κύριον ̇ ἐκεῖνος γιά τήν μαλακή συμπεριφορά του καί οἱ γιοί του γιά τίς ἱεροσυλίες τους. "Τοῦ δήλωσα πῶς θέλω νά τιμωρήσω τόν οἶκον του στήν αἰωνιότητα, ἐξαιτίας τοῦ ἐγκλήματος, τοῦ ὁποίου εἴχε γνώση καί ἀπό τό ὁποῖο οἱ γιοί του ἔγιναν ἀξιοκαταφρόνητοι, ἀφοῦ δέν τούς νουθέτησε" (Βασ. Α ́ 3,13). Ἡ συνέχεια μᾶς δείχνει πῶς τά δύο παιδιά σκοτώθηκαν τήν ἴδια μέρα καί πῶς ὁ πατέρας τους "ἔπεσε ἀνατρεπόμενος ἀπό τήν ἔδρα του, δίπλα στήν πόρτα ̇ ἔσπασε τόν σβέρκο του καί πέθανε" (Βασ. Α ́ 4,18).

Αὐτή ἦταν περιληπτικά ἡ ἱστορία τοῦ Ἡλί καί τῶν γιῶν του. Δυστυχῶς, ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται, ἀλλά πού εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ποῦ προειδοποιεῖ; Δέν θέλω νά ἀναφέρω ὀνόματα. Ἄλλωστε εἶναι ἕνα δημόσιο μυστικό πού δέν θά ἀργήσει νά φανερωθεῖ μιά μέρα. Εὔχομαι ὁ Θεός νά βάλει τό χέρι Του καί νά ἐξαγνίσει τήν Ἐκκλησία Του, πρίν τά πράγματα χειροτερέψουν!

Ὁ τελευταῖος τῶν ἁμαρτωλῶν

Ἡ πονηρία

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή εἶναι ἕνα μέρος τῶν προσπαθειῶν τῶν Φαρισαίων νά παγιδεύσουν μέ πονηρία τό Χριστό. Ἀρχικά τόν ἐρώτησαν ἄν πρέπει νά πληρώνουν φόρο στούς Ρωμαίους. Καί ὁ Χριστός τούς ἀπάντησε μέ τή γνωστή φράση «ἀπόδοτε τά Καίσαρος Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ». Μετά ἦλθαν οἱ Σαδδουκαῖοι, πού δέν ἐπίστευαν στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, καί τόν ἐρώτησαν εἰρωνικά ἄν μία γυναῖκα τήν ἐνυμφεύθησαν ἑπτά ἀδέλφια, μετά τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν τίνος ἀδελφοῦ θά εἶναι γυναῖκα. Καί ὁ Χριστός τούς ἀπάντησε γιά μέν τό εἰρωνικό ἐρώτημά τους ὅτι μετά τήν ἀνάσταση δέν χρειάζεται γάμος γιατί οἱ ἀνθρωποι θά εἶναι «ὡς Ἄγγελοι Θεοῦ», γιά δέ τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅτι ὁ Θεός εἶπε «ἐγώ εἶμαι ὁ Θεός Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰακώβ», ἑπομένως μήπως ὁ Θεός εἶναι Θεός νεκρῶν καί ὄχι ζώντων. Καί μέ τήν ἀπάντηση αὐτή οἱ Σαδδουκαῖοι ντροπιάσθηκαν καί ἔφυγαν. Μόλις τό ἔμαθαν οἱ Φαρισαῖοι, ἦλθαν πάλι στό Χριστό καί ἕνας ἀπό αὐτούς, νομικός, τόν ἐρώτησε ποιά εἶναι ἡ μεγάλη ἐντολή τοῦ νόμου. Καί ὁ Χριστός ἀφοῦ ἀπάντησε γιά τήν ἀγάπη πρός τό Θεό καί τόν πλησίον, ἐρώτησε τούς Φαρισαίους, ἀφοῦ ἀναγνωρίζετε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἀπόγονος τοῦ Δαυΐδ, πῶς ὁ Δαυΐδ ὀνομάζει τό Χριστό Κύριό του. Μέ τό ἐρώτημα αὐτό οἱ Φαρισαῖοι ἔφυγαν καί ἀπό τότε δέν ἐτόλμησαν νά ἐρωτήσουν πάλι τό Χριστό. Ἡ πονηρία τους δέν τούς ἐβοήθησε γιά νά ἀντιμετωπίσουν τήν Ἀλήθεια. Ὅπως καμμία ἀνθρώπινη πονηρία δέν θά μπορέση νά σταθῆ ἐνώπιον τῆς αἰωνίου Ἀληθείας πού εἶναι ὁ Χριστός.

Αρχιμ. Ευστάθιος Τουρλής

«Ἡ τιμή πρός τούς Ἁγίους»

«Ἡ τιμή πρός τούς Ἁγίους»

Τί εἶναι ἕνας ἅγιος καί γιατί τόν τιμοῦμε; Σέ αὐτές τίς ἐρωτήσεις θά προσπαθήσω νά ἀπαντήσω παρακάτω.

Ἕνας ἅγιος εἶναι, οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, ἕνας τέλειος χριστιανός, πού ἔχει φθάσει μέχρι τήν κορυφή. Στόν ἅγιο, τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ μπόρεσε νά πραγματοποιηθῆ τέλεια, σύμφωνα μέ τήν ὑποχρέωση πού ἔχει κάθε ἄνθρωπος. Βέβαια, ὅλοι ὅσοι βαπτίζονται, καλοῦνται ἀπό τόν Θεό στήν ἁγιότητα, λίγοι ὅμως φθάνουν ἐκεί, καθῶς διάγουν μιά μέτρια χριστιανική ζωή. Παρόλ ̓ αὐτά, τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ θά ἐκδηλωθῆ σ ̓ αὐτούς καί τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θά μπορέσουν νά σωθοῦν καί ἐκείνοι.

Πῶς ἀναγνωρίζουμε ἕναν ἅγιον; Ἀπό τήν ὀρθή του πίστη καί τήν ἀκεραία ζωή του, κάτι πού γενικά ἐκδηλώνεται ἤδη ἀπό τοῦτη τήν ζωή, μέ θαύματα καί ὑπερφυσικά σημεία.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη πού μαρτυρᾶ τήν ἁγιότητα ἑνός ἀνθρώπου. Ἀρχικά, οἱ πιστοί ἀρχίζουν νά τόν εὐλαβοῦνται καί στήν συνέχεια, ἡ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβεβαιώνει τήν τιμή πρός τό πρόσωπό του. Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή, δέν προσευχόμαστε πλέον γιά τήν σωτηρία αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά δεόμαστε σέ ἐκεῖνον γιά τήν δική μας σωτηρία, καθώς ἐκεῖνος πού ἔλαβε τό ἔλεος, θά μπορέσει ἀποτελεσματικά νά τό ἐπικαλεστεῖ γιά ἐμᾶς. Ἐκεῖνος, ὁ ἅγιος, ἔχει γίνει μεσίτης μας πρός τόν Θεόν ̇ ἔχει γίνει ὁλοκληρωτικά μέλος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ μόνου Μεσολαβητοῦ τοῦ Θεοῦ. ∆έν εἶναι ἐκεῖνος πιά, αὐτός πού ζεῖ, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος, ἀλλά εἶναι ὁ Χριστός, Αὐτός πού ζεῖ μέσα του καί ἔτσι, λοιπόν, τόν Χριστόν τιμοῦμε διά μέσου ἐκείνου. Ὁ Χριστό εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Μεσολαβητής, πού γέμισε καί μεταμόρφωσε τό πρόσωπο τοῦ ἁγίου.

Ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι κάτι ἐπιπρόσθετο στόν ἄνθρωπον, ὅπως διδάσκεται στήν ∆ύση, ἀλλά εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἑνώνεται μέ ὁλόκληρο τό εἶναι τοῦ ἀνθρώπου, ἁγιάζοντάς τον. Λέγοντας "ὁλόκληρο τό εἶναι τοῦ ἀνθρώπου", ἐννοῶ ὄχι μόνο τό πνεῦμα καί τήν ψυχή του, ἀλλά μέχρι καί τά κόκκαλά του. Ἡ προσκύνησις τῶν ἱερῶν Λειψάνων βασίζεται ἀκριβῶς σ ̓ αὐτήν τήν πραγματικότητα.

Ἕνας ἅγιος, παρόλ ̓ αὐτά, περνοῦσε δοκιμασίες, εἴχε ἀδυναμίες, ἀκόμα καί "πτώσεις", ἀλλά κάθε φορά σηκωνόταν, μετανοοῦσε μέ ὅλη του τήν καρδιά καί ἔτσι ἡ ἱερή του εἰκόνα πού τιμοῦμε καί ὁ βίος του πού διαβάζουμε, ἔχουν πάρει μιά συγκεκριμένη, καθαρή καί λειτουργική μορφή. Τήν πραγματικότητα, τήν ὁποιά ὀνομάζουμε "ἀνθρώπινη", τήν ἔζησε ὁ ἁγιος ὅσο καί ἐμεῖς, καί ἀκόμα περισσότερο ἀπό ἐμᾶς. ∆έν ἦταν ἀπαλλαγμένος οὔτε

ΟΜΙΛΙΑ 11η

ἀπό πόνο, οὔτε ἀπό ἀδυνμίες, οὔτε ἀπό ἀνθρώπινες ἀνάγκες. Ὁ καθαρός του χαρακτήρας καί ἡ ἰδιοσυγκρασία του, ὅμως, ἔμειναν ἀνέπαφα ̇ ἐξαγνίστηκαν ἀπό τήν Θεῖα Χάρη. Γι ̓ αὐτό ὑπάρχουν ἅγιοι ἁπλοϊκοί, δίπλα σέ ἁγίους καλλιεργημένους καί ἅγιοι γαλήνιοι καί παθητικοί ἀπό τήν φύση τους, δίπλα σέ ἄλλους γεμάτους μέ φυσική ἐνέργεια. Ὁ Θεός τούς καθηγίασε, χωρίς νά καταργήσει τήν προσωπικότητά τους. ∆έν εἶνα βυθισμένοι στήν νιρβάνα, ὥστε νά ἀποτελοῦν μόνο ἕνα τμῆμα ἑνός μεγάλου συνόλου, ἀλλά ἔχουν εἰσαχθεῖ στήν κοινωνία τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ζοῦν θεωμένοι, τέλεια ἑνωμένοι μεταξύ τους, ἔχοντας ὅμως ὁ καθένας τήν δική του ξεχωριστή προσωπικότητα καί ἁγιότητα, ἡ ὁποία συμβολίζεται μέ ἐκείνη τήν λευκή πέτρα, γιά τήν ὁποία μιλάει ἡ Ἀποκάλυψη.

Ἡ Ἀποκάλυψη μιλάει, ἐπίσης, γιά ἐκείνους τούς 144.000 ἐκλεκτούς, πού ἔμειναν παρθένοι καί ἀκηλίδωτοι (δέν πρόκειται γιά τήν σωματική παρθενία, ἀλλά γιά τήν πνευματική). Εἶναι οἱ ἴδιοι ἅγιοι πού προγεύθηκαν ἤδη, ἀπό αὐτή τή ζωή, τήν ἀνάσταση, καί πού ἔχουν ἤδη περάσει ἀπό τήν Κρίση. Οἱ ἀναρίθμητες ψυχές, πού ἀντιπροσωπεύονται ἀπό τούς 144.000 ἐκλεκτούς, εἶναι ὅλοι ἐκείνοι πού θά σωθοῦν χάρη στήν προσευχή τῆς Ἐκκλησίας - ἡ ὁποία δέν σταματᾶ νά προσεύχεται γιά τούς κεκοιμημένους - καί στό ἔλεος τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, τό ὁποῖο ξεπερνᾶ κάθε ἀνθρώπινον νοῦν.

Ἀρχιμανδρίτης Κασσιανός

τό σάββατον διά τόν ἄνθρωπον

Τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, «τό σάββατον διά τόν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διά τό σάββατον» (Μάρκ. β΄ 27), δέν εἶναι λόγια ἁπλά, ἱστορικά˙ εἶναι λόγια πού µᾶς ἀφοροῦν, καθώς στιγµατίζουν τό πάθος τοῦ φαρισαϊσµοῦ.

Ὅλα αὐτά πού ὁ Σωτήρας θεσµοθέτησε διά µέσου τῆς Ἐκκλησίας (νηστεία, µοναχισµός, ἱερές εἰκόνες, ἱερές ἀκολουθίες καί λειτουργίες κλπ) ἀποτελοῦν µέσα γιά νά δοξαστεῖ ὁ Θεός καί νά σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Ἐξάλλου, ἡ Δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως λέει ἕνας Πατέρας, ἐάν ἡ µνήµη µου δέν µέ ἀπατᾶ. Ὁ σκοπός, λοιπόν, εἶναι ἡ Δόξα τοῦ Θεοῦ καί ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅµως, ἐάν τά µέσα γίνονται αὐτοσκοπός, δέν συνεισφέρουν πιά στόν πραγµατικό σκοπό, ἀλλά µάλλον γίνονται ἐµπόδιο. Ἔτσι, λοιπόν, ἡ κατάσταση χωλαίνει καί φθάνουµε τελικά στόν φαρισαϊσµό.

Ἀκόµη καί οἱ Ἅγιοι, πού µποροῦν νά ἀποτελέσουν µέσα, ὅταν ἐµποδίζουν τούς πιστούς, κατά τήν πορεία τους πρός τόν Θεόν, γίνονται ἐπιζήµιοι. Ὁ Θεός ὁ Ἴδιος ὅρισε τό Σάββατο µέσῳ τοῦ Μωϋσέως, ὅπως ὅρισε καί τά ὑπόλοιπα. Ἐάν δέν κάνουµε χρήση µέ διάκριση αὐτού πού ὅρισε ὁ Θεός καί γινόµαστε ἀπόλυτοι, τότε χρειάζεται νά ἔχουµε πολύ µεγάλη προσοχή, γιατί δέν θά ἀξίζουµε ὕστερα τίποτα περισσότερο ἀπό τούς Φαρισαίους.

Τό νά θέλουµε πάντα νά ἐπιβάλλουµε, ἀκόµα καί νά ὑποκαθιστοῦµε αὐτό πού ἀποκαλῶ µέσο, ὑπό τήν πρόφαση τῆς ἀγνότητος καί καθαρότητος στήν πίστη καί τῆς ἀφοσιώσεως στήν Παράδοση, καί αὐτό χωρίς διάκριση καί χωρίς ἐνδιαφέρον γιά τήν ἀδυναµία τοῦ ἀνθρώπου, µπορεῖ νά ὀνοµαστεῖ "φαρισαϊκός σαββατισµός" καί δέν ὁδηγεῖ πουθενά, παρά µόνο στήν ταραχή, στήν διχόνοια καί στήν χειρότερη τῶν περιπτώσεων, στό σχίσµα. Εἶναι ἕνας ἄκαιρος ζῆλος, σηµάδι ἀνωριµότητος, ἀνυποµονησίας, γιά νά µήν ποῦµε, ἀλαζονείας. Μιλῶ σωστά λέγοντας παραπάνω ὅτι θέλουµε ἀκόµα καί νά ὑποκαθιστοῦµε κάποιο µέσο, καθώς ἐνίοτε βλέπουµε στήν ζωή τῶν πιστῶν πράγµατα καί καταστάσεις "στραβά", πού ἔχουν ἀποκλίνει καί πού θέλουµε νά τίς "ἀνορθώσουµε". Ἀλλά ἀντί νά ἀνορθώνουµε τό στραβό καλάµι, τό συντρίβουµε ὁλοκληρωτικά.

Τό νά ἀσκοῦµε πίεση στά πνευµατικά πρόβατα γιά νά προχωροῦν πιό γρήγορα ἀπ᾽ ὅσο δύνανται, συνιστᾶ ἔλλειψη διακρίσεως καί σοφίας. Ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ λέει πολύ σωστά: «ἐγώ δέ ἐνισχύσω ἐν τῇ ὁδῷ κατά σχολήν τῆς πορεύσεως τῆς ἐναντίον µου καί κατά πόδα τῶν παιδαρίων» (Γέν. λγ΄ 14)

Τό καλύτερο παράδειγµα στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, πού δείχνει τήν ἀκρίβεια τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ, «τό σάββατον διά τόν ἄνθρωπον ἐγένετο», εἶναι τό σχίσµα τῶν Παλαιοηµερολογιτῶν στήν Ρωσσία, πού διαρκεῖ ἐδώ καί µερικούς αἰῶνες καί τό ὁποῖο ἀποδυνάµωσε τήν Ἐκκλησία καί ἀποπλάνησε ἕνα µεγάλο µέρος τῶν καλύτερων πιστῶν της. Παρόλ᾽ αὐτά, ἡ πρόθεση τοῦ Πατριάρχου Νίκωνος ἦταν καλή καί ἀξιέπαινος. Τό µόνο πού ἤθελε ἦταν νά ἀποκαταστήσει τίς ἀρχαίες παραδόσεις, ἀλλά χωρίς νά ἐνδιαφερθεῖ γιά τούς πιστούς, πού τίς εἴχαν συνηθίσει γιά ὁλόκληρες γενεές καί πού δέν εἴχαν οὔτε τό πνευµατικό ἐπίπεδο, οὔτε τήν ἀπαραίτητη γνώση γιά µιά τέτοια ἐξαναγκαστική µεταρρύθµιση.

Ἀκόµα καί οἱ καλύτερες προθέσεις, ἐάν δέν συνοδεύονται ἀπό διάκριση, ὑποµονή, συµπάθεια καί φιλανθρωπία, εἶναι ἀξιόµεµπτες καί τά λόγια τοῦ Χριστοῦ µας «τό σάββατον διά τόν ἄνθρωπον ἐγένετο», ταιριάζουν ἀπόλυτα. Τό πνεῦµα πού δεχτήκαµε εἶναι πνεῦµα εἰρήνης καί ὄχι πνεῦµα διχόνοιας, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, κάτι πού ἐπιβεβαιώνει αὐτό πού µόλις εἴπαµε.

Ἐάν δέν ἐµψυχώνοµαι νά φυλάσσω τήν ἁγνότητα τῆς πίστεως µέσα στήν φιλανθρωπία, ἐάν ἡ γνώση δέν βασίζεται στήν ἀγάπη, συµβαίνει αὐτό πού λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Καί ἐάν ἔχω... πᾶσαν τήν γνῶσιν, καί ἐάν ἔχω πᾶσαν τήν πίστιν... ἀγάπην δέ µή ἔχω, οὐδέν εἰµί» (Α΄ Κορ. ιγ΄ 2).

Γιά νά ὁλοκληρώσω αὐτό πού δέν εἶναι παρά µιά περίληψη, καί τό ὁποῖο θά ἀπαιτοῦσε περαιτέρω ἀνάπτυξη, κάτι πού ἡ φυγοπονία µου δέν µοῦ τό ἐπιτρέπει, παραθέτω τά ἐξῆς λόγια τῆς Θείας Λειτουργίας: «Ἀγαπήσωµεν ἁλλήλους, ἵνα ἐν ὁµονοίᾳ ὁµολογήσωµεν˙ Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦµα, Τριάδα Ὁµοούσιον καί Ἀχώριστον».

«Ὁ στόχος καί ὁ δρόμος τοῦ ἀνθρώπου»

Ὁ Σάρτρ, ἕνας ἄθεος φιλόσοφος, ἔλεγε πῶς ἡ κόλαση εἶναι γύρω μας. Μιά γυναίκα στήν ἐποχή μας θά μποροῦσε νά ἰσχυριστεῖ: αὐτό, ἄραγε, δέν εἶναι ἀλήθεια, ὅταν σκέφτομαι τόν σύζυγό μου πού μέ νευριάζει μέ τή συμπεριφορά του (ἐνῶ στήν ἀρχή τοῦ γάμου ὅλα πήγαιναν μιά χαρά!), τήν γειτόνισσά μου πού μέ ἐνοχλεῖ συνεχῶς, τούς συναδέλφους μου στή δουλειά πού μέ στενοχωροῦν, ἀκόμα καί τήν Ἐκκλησία, ὅπου οἱ ὑπόλοιποι πιστοί μέ ἐμποδίζουν νά ζήσω τήν πίστη μου καί τήν εὐλάβειά μου. Καί γιά νά πάω λίγο πιό μακρυά: ἀκόμα καί ἡ Ἐκκλησία μέ τίς ἀδυναμίες καί τούς περιο- ρισμούς της, μέ θλίβει καί θά μποροῦσα νά βάλω ἀκόμα καί τόν Θεό στό σκαμνί τῶν κατηγορουμένων, ἐπειδή τά ἐπιτρέπει ὅλα αὐτά καί δέν ἀκούει τίς προσευχές μου.

Τί μποροῦμε νά κάνουμε γι ̓ αὐτήν τήν κατάσταση; Νά ἀλλάξουμε τόν κόσμο; Εἶναι παραπάνω ἀπό δύσκολο! Μάλλον εἶναι πιό εὔκολο νά ἀλλάξουμε τήν δική μας στάση καί νά βάλλουμε στό μυαλό μας πῶς ὅλα αὐτά εἶναι μόνο πρόσκαιρα, πῶς εἶναι μόνο ἐμπόδια στόν δρόμο, πού πρέπει νά διασχίσουμε καί πῶς μόνο ὁ στόχος μετράει. Ἀντί νά ἀποθαρρυνόμαστε ἀπό τά ἐμπόδια πού συναντᾶμε, θά εἶναι καλύτερα, γιά νά τά ξεπεράσουμε, νά κοιτάζουμε ἀπό πρίν καί νά σκεφτόμαστε, ὅπως ἕνας ταξιδιώτης, ὅτι οἱ κακοκαιρίες στόν δρόμο, οἱ λόφοι, οἱ στροφές, ἀποτελοῦν ἀναπόφευκτα μέρος τῆς διαδρομῆς καί συνεπῶς πρέπει νά προσηλώσουμε τό βλέμμα μας, ὅπως ὁ ταξιδιώτης, στόν πολυπόθητο στόχο.

Μετά ἀπό μία ἀνάπαυση, κατά τήν πασχαλινή περίοδο, εδώ εἴμαστε πάλι στήν ἀρένα τῆς Νηστείας. Ἡ Πεντηκοστή ἔχει παρέλθει καί ἤδη διανύουμε τήν περίοδο τῆς Νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. «Ἁμαρτίας νεότητος ἡμῶν, καί ἀγνοίας μή μνησθῇς, καί ἐκ τῶν κρυφίων ἡμῶν καθάρισον ἡμᾶς. Μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς εἰς καιρόν γήρως, ἐν τῷ ἐκλείπειν τήν ἰσχύν ἡμῶν, μή ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς, πρίν ἡμᾶς εἰς τήν γῆν ἀποστρέψαι, ἀξίωσον πρός σέ ἐπιστρέψαι, καί πρόσχες ἡμῖν ἐν εὐμενείᾳ καί χάριτι», εὔχεται ὁ Ἱερεύς γονατιστός στήν Α ́ Εὐχή τῆς Γονυκλισίας τῆς Πεντηκοστῆς. Ἔτσι, αὐτό πού ζοῦμε στήν Θεία Λειτουργία, πρέπει νά τό ζοῦμε σέ ὅλη μας τή ζωή. Χωρίς τήν στέρηση, δέν ὑπάρχει ἀνταμοιβή, χωρίς τόν σταυρό, δέν ὑπάρχει ἀνάσταση!

Πόσες φορές ἀκούω τόν ἕναν ἤ τόν ἄλλον πιστό νά παραπονιέται γιά τήν μοίρα του καί νά ἀντιδρᾶ, ἀντί νά δέχεται τόν σταυρό του! Παρόλ ̓ αὐτά, αὐτός ὁ σταυρός, καί μόνο αὐτός, εἶναι ἡ σωτηρία μας! Χάρη στόν Σταυρό τοῦ Σωτῆρος μας, ἀποκτᾶ ἀξία καί ὁ δικός μας σταυρός, ἀλλά μόνο ἐάν τόν δεχτοῦμε καί τόν σηκώσουμε μέ ἐπίγνωση. Ὑπῆρχαν δύο ληστές, πού ὑπέστησαν τήν ἴδια μοίρα, παρόλ αὐτά μόνο ὁ ἔνας βρέθηκε μέ τόν Σωτῆρα στόν Παράδεισο, ὅπως ἀκριβῶς εἴχε ὑποσχεθεῖ ὁ Κύριος. Ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νά δοῦμε τί κάνουμε μέ τόν δικό μας σταυρό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀναπόφευκτος.

Ποιός ἅγιος δέν μᾶς χρησιμεύει γιά παράδειγμα; Ἔτσι καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ῥώσος ἔζησε μέσα σ ̓ ἕναν σταύλο καί, παρόλ ̓ αὐτά, ἔγινε ἅγιος, χάρη σέ αὐτήν ἀκριβώς τήν ἐπίπονη κατάσταση.

«Γιά σένα, ἀδερφέ μου, πού σπεύδεις πρός τήν οὐράνια πατρίδα...», ἔγραφε ὁ Ἅγιος Βενέδικτος ὁ Γάλλος στόν Κανόνα του, κεφ. 78. Ἄς σπεύσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, μέ τό βλέμμα πάντα προσηλωμένο πρός τήν ἀληθινή μας οὐράνια πατρίδα, ἡ ὁποία δέν εἶναι παροδική καί «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός».

Ἀρχιμανδρίτης Κασσιανός

Ἡ μεγάλη πίστη

Ἡ μεγάλη πίστη

Ὁ Χριστός ὅταν ἄκουσε τήν πρώτη ἀπάντηση τοῦ ἑκατοντάρχου τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἐθαύμασε καί ἀφοῦ ἐστράφη πρός τούς ἀνθρώπους πού Τόν ἀκολουθοῦσαν τούς ἐβεβαίωσε ὅτι οὔτε στούς Ἰσραηλίτες δέν εὑρῆκε τόσο μεγάλη πίστη. Γιατί ὅμως ὁ Χριστός χαρακτηρίζει τήν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου μεγάλη; Τί τό ἰδιαίτερο εἶχε ἡ πίστη αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου; Μέ τά λόγια πού εἶπε ὁ ἑκατόνταρχος ἐφανέρωσε ὅτι ἡ πίστη του στό Χριστό ὡς παντοδύναμο Θεό ἦταν ἀπόλυτη. Δέν ὑπῆρχε καμμία ἀμφιβολία στό νοῦ καί στήν καρδιά του ὅτι ὁ Χριστός μποροῦσε νά θεραπεύση τόν παραλυτικό δοῦλό του. Καί τοῦτο τό βεβαιώνει ἀκόμη περισσότερο μέ τήν αἰτιολογία πού παρουσιάζει στό Χριστό γιά τήν πρώτη ἀπάντηση πού ἔδωσε. Εἶπε ὁ ἑκατόνταρχος: «καί ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος πού ἔχω στίς διαταγές μου στρατιῶτες καί ὑπηρέτες καί μόλις τούς δώσω μία ἐντολή ὁ λόγος μου ἐφαρμόζεται. Πόσο μᾶλλον ἐσύ πού ὡς Θεός ἐξουσιάζεις τά πάντα, τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια, τούς Ἀγγέλους καί τούς ἀνθρώπους. Νά εἰπῆς ἕνα λόγο καί ὁ λόγος σου θά ἐφαρμοσθῆ». Αὐτή εἶναι ἡ τόσο μεγάλη πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου τήν ὁποία ἐθαύμασε ὁ Χριστός. Αὐτήν τήν πίστη ἄφησε ὁ Χριστός ὡς παράδειγμα στούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων καί σ’ ἐμᾶς σήμερα τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Αὐτήν τήν πίστη θά ζητήση ὁ Χριστός ὡς Δίκαιος Κριτής κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του, ὅταν θά ἔλθη νά κρίνη τόν κόσμο.

Ἀρχιμ. Εὐστάθιος Τουρλῆς

Οἱ δύο κύριοι

Μεταξύ τῶν ἄλλων διδασκαλιῶν, στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ὁ Χριστός ἔδωσε καί μία σημαντική προειδοποίηση: «οὐδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν», δηλαδή κανείς δέν μπορεῖ νά ὑπηρετῆ δύο κυρίους. Καί ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ δύο «κύριοι»; Ὁ ἕνας εἶναι ὁ πραγματικός Κύριος, ὁ Κύριος καί Δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου καί πλάστης τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὁ ἄλλος εἶναι ὁ κόσμος καί τά μέσα πού διαθέτει γιά νά ὑποδουλώνει τόν ἄνθρωπο, μέ κυριότερο μέσο τό χρῆμα, τόν μαμωνᾶ, πού φθείρει τόν ἄνθρωπο. Ὁ κόσμος, ὁ ὁποῖος «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται», δέν εἶναι πραγματικός κύριος, ἀλλά ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι ὑποτάσσονται σ’ αὐτόν, γι’ αὐτό γίνεται κύριος καί οὐσιαστικά δυνάστης τῶν ἀνθρώπων. Ὁ κόσμος ἀντιστρατεύεται καί πολεμᾶ τόν πραγματικό Κύριο καί Θεό. Καί ἐπειδή δέν μπορεῖ νά πολεμήση εὐθέως τό Θεό, γι’ αὐτό πολεμᾶ τό πλάσμα Του, τόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός δίνει σαφῆ προειδοποίηση ὅτι κανείς ἄνθρωπος πού θέλει νά ἀγαπᾶ τό Θεό καί νά ὑπακούη στίς ἐντολές Του, δέν μπορεῖ νά δίνη μέρος τῆς ἀγάπης του στόν κόσμο, γιατί ὁ κόσμος ἀντιστρατεύεται τό νόμο καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως εἶναι ἀναγκαῖο ὁ ἄνθρωπος πού θέλει νά εἶναι μέ τό μέρος τοῦ Θεοῦ καί νά ἐλπίζη στήν σωτηρία του καί τήν αἰώνιο ζωή, νά μήν ὑποδουλωθῆ στόν κόσμο καί τά ἀγαθά του, ἀλλά νά ἀφιερώση τόν ἑαυτό του ὁλόκληρο στόν πραγματικό καί ἀληθινό Κύριο, τό Θεό.

Ἀρχιμ. Εὐστάθιος Τουρλῆς 31-5-2010.