Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

O touv Dikaiouv agapwn


Στήν προσευχή: «Ὁ ἐν παντί καιρῶ…», λέµε ἀναφερόµενοι στόν Θεόν: «ὁ τούς δικαίους

ἀγαπῶν καί τούς ἁµαρτωλούς ἐλεῶν».

Ποιά εἶναι ἡ διαφορά ἀνάµεσα στήν ἀγάπη τῶν δικαίων καί στό ἔλεος τῶν ἁµαρτωλῶν;

Ἀγαπᾶµε αὐτό πού εἶναι ὡραῖο καί καλό, αὐτό πού ἔχει ἀξία. Ἀντίθετα, αἰσθανόµαστε

ἔλεος/οἴκτο γι’ αὐτό πού εἶναι ἄσχηµο, ἰσχνό ἤ ἀποτυχηµένο. Ἡ ἀσχήµια δέν ἀποτελεῖ

ἀντικείµενο ἀγάπης. Ὁ ἁµαρτωλός ἄνθρωπος, σέ ἀντίθεση µέ τά ὑπόλοιπα πλάσµατα,

φέρει τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πάντα µαζί του, παρά τήν λοξοδρόµησή του. Ἀντίθετα, ὁ τέλειος

ἄνθρωπος δέν εἶναι µόνο εἰκόνα τοῦ Θεοῦ (κατ’ εἰκόνα), ἀλλά ἔχει ἐπίσης ἀποκαταστήσει τή

θεία ὁµοίωση µαζί Του (καθ’ ὁµοίωσιν), κάτι πού τόν κάνει ἄξιο ἀγάπης.

«Ὅλη ἡ λογική φύση (ἡ ἀνθρώπινη) εἶναι εἰκόνα Θεοῦ· ἀλλά τό καθ’ ὁµοίωσιν τό πετυ-

χαίνουν µόνο οἱ καλοί καί οἱ φρόνιµοι», λέγει ὁ Ἅγιος Μάξιµος ὁ Ὁµολογητής (κεφ. 3,25).

Τό ἔλεος καί ἡ εὐσπλαγχνία εἶναι συναισθήµατα, τά ὁποία τρέφουµε γιά ἐκείνον πού ἡ ζωή

του ἔχει καταστραφεῖ καί ἁλλοιωθεῖ καί εὐχόµαστε αὐτή ἡ λοξοδρόµησή του, αὐτή ἡ

ἀρρώστια, νά τόν ἀφήσει.

Ἡ ἡλικία καί οἱ ρυτίδες εἶναι ἀναπόφευκτες, ἀλλά δέν εἶναι ἀπαραίτητα συνοδευόµενες

ἀπό ἀσχήµια. Μόνο στήν ψυχή αὐτοῦ πού κατέστρεψε τή ζωή του, ἀκόµα καί ὅταν ἡ φυσική

ὀµορφιά τῆς νεότητος ἔχει ἐξαφανισθεῖ - ἡ ὁποία δέν ἔκανε τίποτα παρά µόνο νά κρύβει τό

ἐσωτερικό κενό - ἀνακαλύπτεται ὅλη ἡ δυστυχία.

Ἕνας ἅγιος, δηλαδή ἕνας ἄνθρωπος τέλειος σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἡλικία

του, ἀκτινοβολεῖ µιά ὁµορφιά, ἕνα φῶς καί εἶναι ἀγαπητός ἀπό ὅλους, ἐκτός βέβαια ἀπό

ἐκείνους πού ἔχουν ἐπιλέξει τό κακό καί ὅλες τίς µορφές του.

Ὁ Θεός, λοιπόν, πώς µπορεῖ νά ἀγαπήσει κάποιον πού ζεῖ στήν ἁµαρτία καί πού δέν

µάχεται νά ἀποµακρυνθεῖ ἀπό τά ἐλαττώµατά του; Τόν κοιτᾶ µέ οἴκτο καί παρ’ ὅλα αὐτά,

τού ἀπλώνει τό χέρι γιά νά τόν σώσει. «∆ίνει στόν ἕνα τό ἔλεός Του, στόν ἄλλον τήν εὔνοια

Του. Στόν ἕνα δίνει, στόν ἄλλο προσφέρει τήν Χάρη Του», λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ

Χρυσόστοµος στήν Ὁµιλία του γιά τό Πάσχα.

Ἔτσι, ἄλλο εἶναι τό συναίσθηµα πρός τόν δίκαιο καί ἄλλο τό συναίσθηµα πρός τόν ἁµαρ-

τωλό. Ἄλλο τό ἔλεος καί ἄλλο ἡ ἀγάπη. Αὐτό πού ὁ Θεός αἰσθάνεται γιά µας, τό αἰσθανό-

µαστε κι ἐµεῖς κάθε µέρα. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἀγαπᾶµε ἐξαιτίας τῶν προτερηµάτων

τους καί ἄλλοι πού µᾶς προκαλοῦν οἴκτο ἐξαιτίας τῆς δυστυχίας καί τῶν προβληµάτων τους,

ἀπό τά ὁποία δέν µποροῦν νά βγοῦν.

Τί πρέπει νά κάνουµε γιά νά µᾶς ἀγαποῦν πραγµατικά καί γιά νά σταµατήσουµε νά

παραπονιόµαστε γι’ αὐτους πού δέν µᾶς ἀγαποῦν; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή, σύµφωνα µέ

ὅσα µόλις εἴπαµε, ἀκόµα κι ἄν ἡ πραγµατοποίησή της ἀπαιτεῖ προσπάθεια. Ὁφείλουµε νά

ξεπεράσουµε τά ἐλαττώµατά µας καί νά γίνουµε χριστιανοί, ὄχι µόνο ἐπιφανειακά, ἀλλά µέ

ὅλο µας τό εἶναι. «Ἄλλοι τά κατάφεραν, γιατί ὄχι κι ἐγώ;». Νά µιά οὐσιώδης ἐρώτηση, πού θά

ἔπρεπε νά εἶναι συνεχῶς µπροστά στά µάτια µας. Ὁ Θεός βοήθησε πολλούς νά τό

κατορθώσουν καί θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά σωθοῦν.

Ἀρχιµανδρίτης Κασσιανός


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΜΉΝΥΜΑ ΤΗΣ ΓΈΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΎ

  Οι Ισραηλίτες ζήτησαν έναν «Θεό που να περπατάει», καθώς τα άλλα έθνη είχαν θεούς από ξύλο και πέτρα. Εκείνοι, όμως, είπαν στον Ααρών: « (...