Ένα θέμα, που έχω στο μυαλό μου, και που φαίνεται αρκετά χρήσιμο να συζητήσουμε, είναι η εξομολόγηση. Με πολύ θλίψη, διαπιστώνω ότι η πλειοψηφία των πιστών δεν εξομολογείται σωστά. Ικανοποιούνται να λένε ότι αφού δεν μαλώνω με το σύζυγο μου δεν έχω τίποτα άλλο που πρέπει να εξομολογηθώ.
Κρύβουν τις αμαρτίες τους ή δεν τις γνωρίζουν; Εάν «ο δίκαιος αμαρτάνει επτά φορές την ημέρα», όπως λέει η Αγία Γραφή, πώς εμείς οι απλοί πιστοί δεν έχουμε αμαρτίες ; Οι ανεξομολόγητες αμαρτίες δεν συγχωρούνται. Εάν πηγαίνω στο γιατρό και δεν ομολογώ την αρρώστια μου, πώς μπορεί να με θεραπεύσει; Όσο καλύτερα του εξηγήσω τόσο καλύτερα μπορεί να με βοηθήσει. Δυστυχώς νομίζουμε ότι η χριστιανική ζωή είναι μόνο να πάμε μερικές φορές στην εκκλησία, να εξομολογούμαστε και να κοινωνάμε τέσσερις φορές το χρόνο και να νηστεύουμε σύμφωνα με τους κανονισμούς. Αυτό είναι μια φαρισαϊκή τοποθέτηση του θέματος επειδή ενεργούμε σαν τον Φαρισαίο του ευαγγελίου που πίστευε ότι δικαιώνεται τηρώντας τις διατάξεις του νόμου. Αλλά το ευαγγέλιο του Χριστού απαιτεί από μας πολύ περισσότερα : πρέπει να καθαριστούμε από τα πάθη μας και να αποκτήσουμε αρετές, την ταπείνωση, την πραότητα κλπ. Που δεν έρχονται μέσα μας αν δεν φύγουν πρώτα τα πάθη απ’ την ψυχή μας.
Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορεί να μένει εκεί όπου βρίσκεται «ο πονηρός». Η πνευματική ζωή δεν είναι στάσιμη, είναι μια συνεχής πρόοδος προς την αγιοσύνη. Και αυτό είναι το αίτημα καθενός χριστιανού χωρίς εξαίρεση. Εάν δεν προχωράμε πνευματικά καταστρέφουμε τη ζωή μας και το στόχο μας που είναι ακριβώς αυτός : να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι.
Η εξομολόγηση δεν είναι μόνο να λέμε τις αμαρτίες μας αλλά είναι επίσης μια θεραπεία. Ο ιερέας μας συμβουλεύει, μας διορθώνει, μας παρηγορεί. Αμαρτίες δεν είναι μόνο οι πράξεις, αλλά και τα λόγια μας, οι σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας. «Αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί με την καρδιά του αυτός ήδη αμάρτησε», όπως λέει το ευαγγέλιο. Ο Χριστός λέει ότι η απλή ματιά δεν είναι αμαρτία αλλά η πονηρή επιθυμία, όπως και με τα χρήματα, η απλή χρήση αυτών δεν είναι αμαρτία αλλά η φιλαργυρία. Δηλαδή η εγωιστική τους χρησιμοποίηση.
Μια πονηρή σκέψη που μας φέρνει ο πονηρός δεν είναι ακόμη αμαρτία. Αυτή αρχίζει από τη στιγμή που την κρατάμε στην καρδιά μας και μας δημιουργεί ηδονική ικανοποίηση. Ένα συναίσθημα μπορεί να είναι επίσης μια σοβαρή αμαρτία, παραδείγματος χάριν το να έχεις αντιπάθεια για κάποιον. Ο Κύριος μας προτρέπει να αγαπάμε τον πλησίον μας. Πως γίνεται να συνυπάρχουν η αγάπη με την αντιπάθεια ; Επίσης υπάρχουν αμαρτίες από παράλειψη. Όπως εάν δεν έχω αγάπη παραδείγματος χάριν.
Η χειρότερη των αμαρτιών είναι η υπερηφάνεια. Και ποιος δεν την έχει; Το καλύτερο σημάδι της υπερηφάνειας είναι η έλλειψη ταπείνωσης. Και ποιος νομίζει ότι είναι ταπεινός ; Αυτός που το νομίζει είναι πολύ υπερήφανος γιατί δεν γνωρίζει τα ελαττώματα του και θεωρεί ότι είναι τέλειος. Η άγνοια των αμαρτιών μας είναι ένα σημάδι της υπερηφάνειας.
Είναι αδιανόητο να κοινωνώ χωρίς να εξομολογηθώ, όπως ακριβώς πλένουμε τα χέρια πριν από το γεύμα. Το σωστό είναι να παίρνω την ευλογία του ιερέα πριν να κοινωνήσω, και ο ίδιος να κρίνει αν είμαι άξιος να μεταλάβω των αχράντων μυστηρίων.
Όμως τα χέρια δεν τα πλένουμε μόνο πριν το φαγητό αλλά κάθε φορά που είναι ακάθαρτα. Έτσι και με την εξομολόγηση, δεν γίνεται μόνο πριν την θεία κοινωνία αλλά κάθε φορά που η ψυχή μας λερώνεται από την αμαρτία.
Η συνήθεια να εξομολογείσαι και να κοινωνάς τέσσερις φορές το χρόνο είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις. Σαν καλός χριστιανός είναι καλύτερο να αλλάξεις αυτή τη συνήθεια και να το κάνεις πιο τακτικά. Και αν ακόμη κάποιος δεν μπορεί να κοινωνεί λόγω κανόνος ή άλλου λόγου ας καθαρίζει την ψυχή του με την εξομολόγηση.
Όλα τα ανωτέρω δεν είναι κατηγορίες αλλά μια υπενθύμιση διδασκαλίας για την πνευματική πρόοδο. Το καθήκον μου είναι να σας βοηθώ να ανεβαίνετε πνευματικά και θέλω ο καθένας σας να γίνει παράδειγμα προς μίμηση και σαν άτομα αλλά και σαν ενορία. Αυτό είναι το ζητούμενο και όχι μόνο να φτιάξουμε έναν πολυτελή ναό. Το να δεις πολυτελείς ναούς ή μοναστήρια είναι το πιο εύκολο αλλά το δύσκολο και σπάνιο είναι να δεις σήμερα ένα μοναστήρι ή μια ενορία που έχουν αγάπη και ομόνοια. Εύχομαι να έρθει αυτή η στιγμή που θα λένε και για μας όπως για τους πρώτους χριστιανούς «κοιτάξτε τι αγάπη έχουν μεταξύ τους» τότε και εγώ θα μπορώ να πω στον Κύριο μας «ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός » (Ησ.8,18).
Ιερομόναχος Κασσιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου